به قلم احمدیان
شیعه بودن و مدح مولا علی(ع) به غیر از ابیات آغاز شاهنامه دست کم در دو جای دیگر (که کاملا استراتژیک و پرنکته هستند) از حضرت علی(ع) نام می برد، یکی در پایان پادشاهی اردشیر (بنیانگذار ساسانیان و احیا کننده آیین زرتشتی) و به این صورت:
ز خاشاک ناچیز تا عرش راست / سراسر به هستی یزدان گواست
جز او را مخوان کردگار جهان / شناسنده آشکار و نهان
ازو بر روان محمد (ص) درود / بیارانش بر هر یکی برفزود
سر انجمن بُد ز یاران علی (ع) / که خوانند او را علی(ع) ولی
و دیگری در داستان نوش زاد پسر انوشیروان که مسیحی می شود و به جنگ پدر می آید:
مگردان سر از دین وز راستی / که خشم خدای آورد کاستی
چو این بشنوی دل ز غم بازکش / مزن بر لبت بر ز تیمار تش
گرت هست جام می زرد خواه / به دل خرمی را مدان از گناه
نشاط و طرب جوی و سستی مکن / گزافه مپرداز مغز سخن
اگر در دلت هیچ حب علی(ع) ست / تو را روز محشر به خواهش ولیست
تذکر مدیر سایت
تمام ابیات فوق در نرم افزار شاهنامه که به همت مؤسسه نور تهیه شده، وجود دارد. متن شاهنامه از چاپ مسکو اقتباس شده و با نسخه های دیگر نیز مقابله شده است.
آخرین بیت (اگر در دلت…) در کروشه گذارده شده که به این معناست که در این بیت در چاپ مسکو نیست و در بعضی از چاپ های دیگر شاهنامه وجود دارد.
